Het is vandaag niet gemakkelijk om iets nieuws te zeggen in het informele, maar Cortiana doet zeker een poging die aandacht verdient. Het is zijn ziel die tot onderzoek heeft geleid, met als doel diep door te dringen in de verschillende waarom's van het leven en de kunst, en een cultureel schilderij voor te stellen dat, hoewel het soms aan stromingen en bewegingen van internationale reikwijdte herinnert, niet minacht om persoonlijke en nieuwe interpretaties te introduceren die voortkomen uit vanuit zijn cultuur, waarin een complexe en emotionele innerlijke wereld te zien is die zich vrij en boeiend ontvouwt.

Een schilderij, dat van Dino Cortiana, die soms Rauschenbergs 'combinatieschilderij' hoort, waarbij het intense chromatische pad verankerd is aan het informele, terwijl de uit de werkelijkheid genomen monsters zich losmaken van de stof met een opzettelijk schokkend effect.

De kunstenaar kent zeker de wisselvalligheden van die meesters die de moeilijke overgang van het surrealistische automatisme naar het informele voor elkaar hebben gekregen: herinneringen aan Pollock, Mirò en Crippa zijn in sommige van zijn schilderijen te raden. Hij geeft de voorkeur aan grote afmetingen, waar de penseelstreek het bewijs wordt van een instinct, van een vitale impuls die hem dwingt om die boodschap op het materiaal te fixeren die zichzelf uiteindelijk bevrijdt van beperkingen en het onderzoek naar verder onderzoek begint.

Een geest daarom zijn nooit tam. Het druipende gebaar en het geweld van bepaalde opzettelijk materiële tocht die het primaat dat hij aan het schilderen met gebaren gaf, aan de kaak stellen, terwijl de oppervlakken worden getransformeerd in een wervelend spel van dichte en beslissende penseelstreken met explosieve geuren.

Zelfs het gebruik van materialen die vreemd zijn aan de schilderkunst, zoals in de 'collages', benadrukt in de auteur een dramatische component die verontrustende visioenen kan oproepen, druipend van het bloed, die de compositie op de achtergrond, het symbool van de geschiedenis, overlappen, een hypothese lijken te zijn van een lot van de de mensheid is onvermijdelijk gericht op een catastrofe.

Evenzo, wanneer hij van plan is het discours van ruimtelijkheid te hervatten, voegt hij dissonante elementen toe: als de conceptuele kern van de beweging in zekere zin het overwinnen van chaos is, zien we in Cortiana precies het tegenovergestelde; wat hij manifesteert, is vooral het onvermogen van de mens om te evolueren naar een toekomst die wordt gekenmerkt door geordende en rationele waarden.

​

Gianni Barachetti

2002