Δεν είναι εύκολο σήμερα να πούμε κάτι νέο στην άτυπη, αλλά σίγουρα η Cortiana κάνει μια προσπάθεια που αξίζει να εξεταστεί. Είναι η ψυχή του που οδήγησε στην έρευνα, με στόχο τη βαθιά διείσδυση των διαφορετικών λόγων της ζωής και της τέχνης, προτείνοντας έναν πολιτισμένο πίνακα που, αν κατά καιρούς θυμάται ρεύματα και κινήσεις διεθνούς εμβέλειας, δεν περιφρονεί να εισαγάγει στοιχεία προσωπικές και νέες ερμηνείες που προέρχονται από τον πολιτισμό του, στον οποίο μπορεί να φανεί ένας σύνθετος και συναισθηματικός εσωτερικός κόσμος που ξετυλίγεται ελεύθερος και ελκυστικός.

Ένας πίνακας, του Dino Cortiana, ο οποίος μερικές φορές ακούει τη «συνδυασμένη ζωγραφική» του Rauschenberg, όπου το έντονο χρωματικό μονοπάτι είναι αγκυροβολημένο στο ανεπίσημο, ενώ τα δείγματα που λαμβάνονται από την πραγματικότητα αποσυνδέονται από το ύφασμα με εσκεμμένα σοκαριστικό αποτέλεσμα.

Ο καλλιτέχνης γνωρίζει σίγουρα τις αντιξοότητες εκείνων των δασκάλων που κατάφεραν τη δύσκολη μετάβαση από τον σουρεαλιστικό αυτοματισμό στο άτυπο: οι αναμνήσεις των Pollock, Mirò και Crippa μπορούν να μαντέψουν σε μερικούς από τους πίνακες του. Προτιμά μεγάλες διαστάσεις, όπου η πινελιά γίνεται ένδειξη ενστίκτου, μιας ζωτικής ώθησης που τον αναγκάζει να διορθώσει το υλικό του μηνύματος που τελικά απελευθερώνεται από περιορισμούς και ξεκινά την έρευνα για περαιτέρω έρευνες.

Ένα πνεύμα, λοιπόν, δεν είναι ποτέ ήρεμο. Η στάζει στάση και η βία ορισμένων εκ προθέσεως υλικών σχεδίων που καταγγέλλουν την υπεροχή που έδωσε στη χειρονομία, ενώ οι επιφάνειες μεταμορφώθηκαν σε ένα στροβιλισμένο παιχνίδι πυκνών και αποφασιστικών πινελιών με εκρηκτικά αρώματα.

Ακόμη και η χρήση υλικών εκτός της ζωγραφικής, όπως στα «κολάζ», επισημαίνει στον συγγραφέα ένα δραματικό στοιχείο ικανό να προκαλέσει ενοχλητικά οράματα, στάζει με αίμα, το οποίο επικαλύπτει τη σύνθεση του φόντου, σύμβολο της ιστορίας, φαίνεται να υποθέτει ένα πεπρωμένο του η ανθρωπότητα αναπόφευκτα προσανατολίζεται προς την καταστροφή.

Ομοίως, όταν σκοπεύει να ξαναρχίσει τη συζήτηση του χωρικού, εισάγει στη συνέχεια στοιχεία που δεν ανταποκρίνονται: εάν ο εννοιολογικός πυρήνας του κινήματος είναι κατά κάποιο τρόπο η υπέρβαση του χάους, στην Κορτιάνα βλέπουμε το ακριβώς αντίθετο. Αυτό που εκδηλώνει είναι πρωτίστως η ανικανότητα του ανθρώπου να κινηθεί προς ένα μέλλον που χαρακτηρίζεται από διαταγμένες και ορθολογικές αξίες.

Γιάννη Μπαρατσέτι

2002